Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι πολύ τυχερή ως γυναίκα. Οι περισσότεροι άντρες που έχω στον στενό μου κύκλο, είναι πραγματικά υπέροχοι. Θα δείξουν σεβασμό, θα γίνουν προστατευτικοί όταν χρειάζεται, θα ανεβάσουν την διάθεσή μου με μια όμορφη κουβέντα. Οπότε για να είμαι ξεκάθαρη δεν είναι ένα οργισμένο μανιφέστο ως προς το αντρικό φύλο, δεν είναι ένα ακόμα νεοφεμινιστικό λογύδριο για τις καταπιέσεις που υφίσταντο οι γυναίκες από τους κακούς άντρες. Διάφορες αφοριστικές και ισοπεδωτικές φράσεις δεν ισχύουν στη ζωή. Αλλά αυτό είναι ένα κείμενο για κάτι που με κάνει να νιώθω άβολα.
Όπως κάθε γυναίκα εκτιμώ τα μάλα ένα καλό κοπλιμέντο ή ένα εμπνευσμένο φλερτ. Με ανανεώνει τόσο πολύ και δη κιόλας όταν προέρχεται από αυτόν που έχει κερδίσει το ενδιαφέρον μου. Όμως δεν είναι και όλη μου η ζωή συνυφασμένη γύρω από αυτό, οπότε όλες μου οι επιλογές δεν βασίζονται στο πως θα κερδίσω τα προαναφερθέντα.
Μια, λοιπόν, αδυναμία μου είναι το στυλ στο ντύσιμο. Τρέφοντας μια μικρή ψύχωση με τη λάμψη και αίγλη των γυναικών του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να έχω γίνει μια φανατική θαυμάστρια του vintage. Το vintage ντύσιμο, εκ των καταστάσεων, είναι πολύ πιο θηλυκό σε σχέση με τις γεωμετρικές και μίνιμαλ γραμμές της εποχής μας. Και το ντύσιμο αυτό το επιλέγω γιατί μου αρέσει αυτό που βλέπω και αν μου αρέσει αυτό που βλέπω αγαπάω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου και αν αγαπάω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου πιστεύω σε αυτόν και αν πιστεύω σε αυτόν είμαι πολύ καλύτερη σε όλα στη ζωή μου, συμπεριλαμβανόμενης της δουλειάς μου. ΆΡΑ αποδίδω στο φουλ των δυνατοτήτων μου. Για να το κάνω πιο απλό: Ντύνομαι για τον εαυτό μου.
Ένα κοπλιμέντο (π.χ. σου πάει αυτό το στυλ, είσαι όμορφη σήμερα) είναι κάτι πολύ όμορφο κυρίως επειδή επιβεβαιώνει τις επιλογές μου. Αυτός που το κάνει στέλνει το μήνυμα (τουλάχιστον όπως το εκλαμβάνομαι) ότι με στηρίζει και επιβραβεύει αυτό που κάνω. Είναι το αλατοπίπερο στη μονοτονία της καθημερινότητας. Από όποιον και αν προέρχεται είναι ευπρόσδεκτο και εκτιμάται δεόντως.
Αλλά, όταν κάποιος αρχίζει και λέει εκφράσεις όπως π.χ κάνε μια γύρα να δούμε πως δείχνει από πίσω ή πώπω! ζημιά που μας κάνεις, δεν είναι κοπλιμέντα. Με κάνουν να νιώθω σαν να μην έχω τίποτα άλλο αξιόλογο (βλ. προσωπικότητα ή/και χιούμορ) πέραν της εμφάνισης. Όταν το χαρακτηριστικό που θεωρείς ότι είναι το πιο εκπληκτικό πάνω σου, ο άλλος το ισοπεδώνει σου κοστίζει. Αυτό δεν είναι κοπλιμέντο...και όχι αυτό δεν σε κάνει να νιώθεις ωραία. Σε κάνει να νιώθεις άβολα και δη όταν είσαι στο γραφείο όπου είσαι μια συνάδελφος τους και όχι το κορίτσι που πληρώνεις να σου κάνει lap dance.
Το χειρότερο όμως είναι ότι αν πας να παραπονεθείς η πιο συχνή απάντηση που λαμβάνεις είναι: Έλα που δεν σου αρέσει. Κοπλιμέντα σου κάνει. Μην το παίζεις δύσκολη και γίνεσαι ξινή. Και όμως, δεν μου αρέσει, δεν θέλω ο άλλος να έρχεται πάνω από το γραφείο μου την ώρα που δουλεύω για να δει αν μπορεί να δει μέσα από το φόρεμά μου. Δεν απολαμβάνω καθόλου να μου υποδεικνύει κάποιος ότι είμαι απλά ένα άτομο που πρέπει να νιώθω περήφανη επειδή αρέσω στους άντρες. Με κάνει να νιώθω άβολα και νευριάζω. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΠΛΙΜΕΝΤΑ!
Και αυτή είναι μια καθημερινή κατάσταση που σε φέρνει σε απόγνωση, διότι όταν ξέρεις ότι δούλεψες πολύ σκληρά για να φτάσεις εκεί που έφτασες και παράλληλα εξακολουθείς να δουλεύεις μέχρι το βράδυ για να ανέβεις παραπάνω μπας και φτάσεις το μισθό των αντρών που βρίσκονται σε κατώτερη θέση από εσένα (ναι δυστυχώς υπάρχει η ανισότητα στους μισθούς αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) απλά θέλεις να σε θεωρούν ισάξια και όχι ως μια πιο μορφωμένη σερβιτόρα σε intellectual strip club...
xx
No comments:
Post a Comment